Dust. Det var det han var. Korleis kunne han? Korleis kunne eg oversjå noko så ille? Eg nå jo vere heilt blind. Eg må ha gjort noko galt. Var eg den einaste som ikkje hadde skjønt det. Sjalusien kokte i meg. Korleis kunne min Ruben gå fra meg til teite Trine? Eg burde ha forstått det, når han sa han hadde funnet ein annen. Han trengt ikkje å gå til Trine. Ikkje nok med at hun alltid har konkurrert mot meg, men no har ho vunne.  Ho har tatt Ruben. Kvifor valgte han Trine? Trine var ikkje snill. Korleis kunne han vere med en jente som er så sjølvgod. Eg tok jakka, eg klarte ikkje å vere her inne. Lufta blei varmare og klammare. Rommet mitt ble mindre og midre. Eg trengte luft. Vinden ute slo mot meg. Eg vurderte kraftig om eg ville ut eller ikkje.

Eg bestemet meg for å gå ut ein liten tur. Eg kunne jo berre bli sjuk og dø. Eg gjekk bortover vegen, forbi huset til Ruben. Kanskje han kom ut for å seie at han angrar. Han gjorde sjølvsakt ikkje det, han var sikkert meir lykkeleg med Trine enn med meg.

Eg gjekk heim. Klarte ikkje å vere ute lenger. Kulden beit etter fingrane mine. Det verste var ikkje at han slo opp med meg, men at han synes at Trine er betre enn meg. Ho har langt brunt hår og brune augo. Eg der i mot har langt lyst hår med blåe augo. Han sa han likte meg så godt. Sa han det berre for å si noko? Eg er så sur på Trine, ho har alt no.

Eg stoppe heit opp, der borte stod "sola". Trine såg usikkert bort på meg. Eg bare gjekk vidare. "Eg fikk han til slutt." Eg kunne ikkje tru ho sa det, var alt dette berre for å trasse meg? Det kokte av raseri inni meg. Korleis kunne ho? Eg fekk en trang til og hoppa på ho. Eg klarte ikkje å styre meg. Eg tok fart å hoppa på ho. Ho såg heilt forstrekka ut. Ho var ikkje særleg sterk sidan ho var så lita og lett. Det hadde eg ikkje tenk på, likte Ruben ho fordi ho va lita og tynn? Eg kjempa vidare mot lille Trine. "Slutt ver så snill, eg orkar ikkje." Ho trudde eg skulle slutte å klipe og klore ho, berre fordi ho sa slutt. Eg reiv armen min ut av grepet ho hadde om han. På tur vekk frå grepet risset eg opp kinnet hennes.  Det var egentleg ikkje meininga. Ho var begynt å blø. Tårane sprengte fram i augoane hennes. " Eg meinte det ikkje..." Eg visste ikkje korlei eg skulle ordlegge meg. Korleis skulle eg be om orsaking når eg mente ho fortjente det, men eg meinte ikkje å klore ho i ansiktet. "Eg meinte ikkje å klore deg så hardt, eg mente berret at du skulle lide fordi du tok Ruben frå meg." Ho reiste seg. Ho berre gjekk. Eg sjønte at ho var sinna, men eg brydde meg ikkje. Kanskje det var meg som var ein idiot, eg hoppa på ho berre fordi ho tok Ruben. Eg viste ikkje at eg va så sjalu.