Når ein skal sjå eit godt program på TV no for tida, og vil finne ut når det byrjar, er det ein ting ein legg merke til. I programmet er det nemleg nokre ord som går igjen, slik som: sport, programmet utgår på grunn av sport og sportsekstra, for å nemne nokon. Sport er nemleg berebjelken i eit kvart sivilisert samfunn. Ikkje slik å forstå at ein nødvendigvis må hutre seg ut i skogen i sludd og regn for å springe ei mil til dagen. Det held å sjå på at andre gjer det. For dei spring nok for ein heil nasjon av innesitjarar. Sveitte, snørr og andre kroppsvæsker flyt når dei tek ut alt dei har i beinhard kappestrid mann mot mann. Det er så ein blir heilt sliten av å sjå på dei, og ein mistar heilt lysta på å ut og trene sjølv. Men det treng ein heller ikkje. Det er jo difor me har profesjonelle idrettsfolk.
Men det som driv idrettsfolka til ein slik sjølvoppofrande livsstil, det er gleda over ærleg kappestrid med jamgode. Dei dyrkar idealet "ei sunn sjel i ein sunn lekam". Men for å få til dette så må ein ha sjølvdisiplin. Men om ein ikkje har det, så er det likevel håp. Som til dømes i Kina, der dei har forstått at ein må byrje tidleg for å bli ein god idrettsutøvar. Der tek snille menneske til seg born i ni-tiårsalderen for å trene dei med kjærleg hand opp til å bli gode idrettsfolk. Sport verkar og samlande for nasjonen. Det fanst ikkje eit tørt auge i Noreg når Stine Lise Hattestad, denne sympatiske kulekøyraren frå Asker, endeleg vann OL på Lillehammer. Og apropos OL. Lillehammer, ein liten by ved Mjøsa, fekk i to korte veker heile verda si merksemd retta mot seg. Og på grunn av desse to vekene så har dei no det største skianlegget i Noreg. Vel fortent spør du meg.