Ei Sann Historie

Mine damer og herrer! Leidis end djentelmen! Velkommen skal dykk alle vera! Det er ingenting som er så hyggelig som når slik ein stor sum av befolkninga vel å ta turen berre for å høyre på meg. Men det er ikkje kva som helst de skal få høyra no. Ikkje ei typisk lang og keisam tale frå mi side, eller eit lite morosamt utsegn i forsøk på å bli slått tilbake med støyande, ukontrollerbar latter. Det dykk ska få høyra, er noko spesielt, noko utruleg, noko absurd og kanskje litt uforklarleg. Det dykk skal få høyra, er ikkje vanleg, men heller ikkje uvanleg, ikkje nytt, men heller ikkje gammalt. I dag skal dykk, og ingen andre, få del i ei sann historie. Ei sann historie tatt ut frå ingen andre sitt liv enn mitt eige. Og dette er ei historie som står meg veldig nær. Ho er både morosam og trist, skummel og triveleg, lærerik og usedvanleg godt sett til ord! Alt på ei og same tid. Men mest av alt er ho utruleg spennande og det er ikkje i det heile tatt vanskeleg å kjenna seg att i ho. Vi kan faktisk godt seie at det er ei historie der alle deltek. Og bli ikkje overraska om dykk, utover rimeleg tvil, finn ut at nett denne sanne historia er noko av det beste de har høyrt.