Sirkusklovnar. Korleis kan nokon assosiere dei med noko morosamt? Det einaste eg kan tenkje på når eg høyrer ordet sirkus, er desse skumle, maniske menneska. Kvifor ønskjer nokon å arbeide som sirkusklovn eigentleg? Klovneyrket går ut på å gjere folk glade. Når ein tenkjer på dette, er det jo utruleg store kontrastar til korleis det eigentleg er. Kva er det som skjuler seg bak det påmåla smilet, det spøkjelsesaktige andletet og den oppsvulma raude nasen? Kvar einaste gong familien min skal på sirkus, prøver eg å finne ein eller annan måte å sleppe unna. Den første røynsla mi med ein klovn, var då eg var seks år gammal, eller skal eg seie ung? Uansett så hugsar eg det som om det var i går! Eg hadde gledd meg i lang tid til at sirkuset skulle kome til byen. Gleda blei fort erstatta med angst.
Det var ein onsdag ettermiddag. Sirkuset var komme til byen, og eg gledde meg til å kjenne angen av sukkerspinn og nylaga popkorn. Aller mest gledde eg meg til å møte ein klovn for første gong i mitt liv.