Eit eple, så stort som ein ball.

Så rundt som månen.

Så saftig som den søtaste honningmelon.

Eplet skin i måneskinet.

Eg hugsar det. Eg har det i mitt minne…

Eplet mitt.

Som ein gong var raudt.

Er nå svunnen inn i mitt tankefulle sinn.

Det raude eplet var ein gong mitt.

Men nå er det borte, og eg gråter litt…

Borte for alltid, men ikkje gløymt.

Borte gjennom tida, men ikkje gløymt.

Råtna bort i handa mi.

Eplet som eg hadde gøymt…

Gøymt til eit høve.

Eit høve som eg skulle nyte.

Eit høve som ikkje bare dukka opp.

Men eit høve som nå er ei myte...