Eg er ei 16 år gammal jente, skolen nest upopulæraste jente. Eg er ikkje høy, ikkje lav, men akkurat passe. Langt og fint hår, brunette som er årets mote på Sør-odal ungdomsskole. Høy, brunette, lyse og krystall klare augar, det er koden får å bli like populær som Gabriella, som har alt for å knekke koden til å bli den populæraste på hele skolen. Kvifor er ikkje eg like populær som ho Gabriella, eg har jo alt som skal til for å knekke koden. Det er omtrent ingen, ikkje ein einaste sjel som er så pen som Gabriella.

Eg våkner brått av ein skarp lyd frå den store, svarte vekke klokka som eg fekk av min bestemor. Må si den vekke klokka lager skarpe lyder, eg får nesten nedslått hørsel på grunn av vekke klokken. Eg vurderer rett å slett å kjøpe meg ein ny. Eg står opp å ser ut av det lille vindbuet som er så lite at eg nesten ikkje ser noko. Det einaste eg ser er bare kvit farge, det var snø som hadde dalt ned frå himmelen i natt. Eg hater snø. Det er noe av det verste som finnast, men eg må nok bare leve med det. Noko knall og fall ver einaste dag, og resultatet blir til slutt rompa, knee, album, hand, og ikkje minst ansiktet full av blåmeiser. Så det einaste eg kan gjere i dag er å håpe på at eg ikkje faller. Det kan bli utfordrande for ein vimse som meg.

Eg hører eit rop fra 1.etasjen, det var mamma som prøvde å fortelje meg at eg måtte ha på meg godt med kler, med det meiner hun at eg skal drite meg ut blant de få vennene eg har. Vennene mine har ikkje på seg superundertøy, de har på seg vanlige sommarkler på vinteren. Moten på Sør-odal ungdomsskole er snudd på hovde. Som eg veit så skal vinter kler brukast på vinteren, og sommar kler på sommaren. Det er vel bare eg som misforstår som vanleg. Eg går ned trappen med langvarig skritt og tramper i trappa som ein unge. Eg er så kjei alt maset med skole, foreldre, søsken og alt saman som ikkje henger på grep. Kanskje det hjelper å komme seg litt ut blant folkemengder. Kva gjer eg kvis eg ikkje får lov til å gå ut på fester og party om eg vil? Eg synest det er dumt å ikkje få lov til det man sølv vil. Eg bør ta mine egne val.

Skoleklokken ringte, eg gjekk mot skole døra som alle på heile skolen prøvde å trykke seg inn. Det kvar så egoistisk å se på, det er alltid like gøy å se kor mange dumme ungdommar det eigentlig er på skolen. Den første jenta eg vender blikket mot, er Gabriella. Den mest populæraste jenta på heile skolen. Eg ventar på min tur, det var ein lang vente tid som vanlig. Når eg først kom inn den trange døra fikk eg auge på den finaste guten som finnest, Alexander. Ver gong eg ser han, går eg langt unna han slik at han ikkje skal se meg. Han veit at eg liker han, men han liker ikkje meg. Eg trur at han veit at eg liker han, kvis ikkje han veit det. Da burde han ransake hjernen sin å funnet ut når han leste ein bok om ei jente som liker ein gut men ikkje tør å sei noko. I skoletimen er det like kleint som alltid, eg sitter bak han og han sitter for an meg. Meir flauare kan det bare ikkje bli, tenkte eg. Eg ser på klokken heile tia, da veit eg meir presist det er fritime. Klokken går saktare og saktare for ver gong eg så på den. Tia har stoppet opp, heilt til Alexander snur ryggen sin og spør meg om eit matte stykke som eg visste svaret på, men eg vil ikkje sei det, så eg sa «Eg veit ikkje, eg er lettare sagt ikkje særleg god i matte».

Helgen er her, eg har ikkje noko planer for helgen. Blir ein lærerik helg med lekser og skolearbeid. Alltid like gøy og ein del kjedeleig. Tante kommer på besøk til mamma annenkvar helg, det er verkelig så kjedeleig at eg kunne løpe tusen mil uten å bli sliten. Den positive tanken er at det snart er sommarferie, da får eg kanskje finna svar på om han likar meg eller ikkje. Eg finn nok ut av det til slutt.