Fredagsnatta var kald og stille, og månen speila seg i den store sjøen Loch Ness. Området rundt Loch Ness i Skottland var roleg og stille. Eit forelska par gjekk tur langs sjøen, og ein person ragga rundt i ein blå Ford Taunus. Det dei hadde til felles var at dei ikkje såg det vesle lyset på himmelen som nerma seg stadig.

 

På same tid på Scotlands Millitary Camp utanfor Edinburgh var Kurt McBurton radarvakt. Han observerte kvart einaste flygande objekt som flaug over vest-Skottland. Akkurat no observerte han eit lite privatfly som flaug i området over Loch Ness. –Fly 554 over Loch Ness, fly 554 over Loch Ness oppgi din posisjon, sa Kurt. Speakeren skrapa. –Fly 554, FF400 her. Cruiser over Loch Ness og eg er på veg til Bergen i Norge, sa det i speakeren. Kurt smilte og sa: Det er heilt ok, og ha ein fin tur! Samtidig kom det eit anna fly opp på radaren og Kurt sa: Fly 555, fly 555 oppgi din posisjon. Ikkje noe svar. Han prøvde å oppnå kontakt igjen. Ikkje noe svar då heller. Plutseleg merka han at fly 555 hadde ein merkeleg stor fart. Og siden han ikkje kunne oppnå kontakt med fly 555 så prøvde han å snakke med fly 554. –Fly 554 FF400, fly 554 FF400 må endre posisjon! Det kjem eit fly mot deg i ein fart på 790km/t!!! Svaret kom: MAYDAY MAYDAY! Eit flygande objekt kjem mot meg i stor fart!!! Mayday! Å herregu…. Kontakten blei brutt og Kurt kunne sjå dei to flya forsvinna på radarskjermen. Dei hadde krasja.

 

Ei veke sienare vart agenten Robert Johnson hyra til å etterforske denne underlege saken. Han undersøkte nøye spor og andre ledetrådar. Foreløpig hadde verken han eller noen proffetterforskarar frå Kripos (som også hadde blitt hyra) ikkje funne noko, dei hadde ikkje eingong funne årstaden p.g.a. det store området rundt innsjøen. Neste dag skulle han avhøyre vitna i saken. Det var foreløpig bare tre vitner som hadde meldt seg.

 

Dei første to vitna var et par som hadde gått tur langs innsjøen denne kvelden. Han reiste opp til det raude vesle huse dei budde i og banka på døra. Ein mann åpna og viste Robert inn. Robert blei følgd inn i stova der ei ung kvinne sat. Robert set seg. Mannen presenterer seg sjølv og kvinna. Mannen heitte Paul Jenkins og kvinna heitte Anita McLoad. Robert presenterte seg sjølv og byrja å spørje. –La oss gå rett på sak, sa han. –Fortell meg kva dykk såg denne fredagskvelden. –Vel…. , sa Paul og starta litt sakte. –Eg og Anita tok oss ein tur langs innsjøen. Vi pleier å gjøre dette ofte. Plutseleg hørte vi noen rare lydar, og etter kvart så såg vi eit skarpt lys som nærma seg stadig. Så såg vi at det var eit sigarforma objekt med tusen av lys på som kom i ein enorm fart på himmelen. –Meir såg vi ikkje, sa Anita. Robert takka for seg og gjorde seg klar til å besøkje neste vitne.

 

 

Robert banka på døra til eit koseleg lite gult hus. Noen slo av eit stereoanlegg med høg reggaemusikk og ein høg neger med lange rastafletter åpna døra. –Hei, kven er du? spurde negeren. Robert presenterte seg, sa kva ærend han var ute i og spurte kva mannen heitte. –Eg heiter Bob og ar flytta frå Jamaica til denne underlige plassen her. –Bare kom inn mann, så skal eg fortelja deg kva eg såg. Robert spurde kva han såg sist Fredag. Bob begynte å tenkje nøye igjennom kva han såg. –Eg kjørte rundt i bilen min då eg såg eit privatfly komme over sjøen. Så såg eg ein rør eller sigarforma UFO lignande objekt med mange lys komme i stor fart mot det andre flyet. Eg vart veldig skremd. Plutseleg krasja dei med eit solid krasj og dei styrta ned i Rainwood forrest. Eg skvatt til og reiste heim for å oppsøke politi. Då tenkte Robert at han hadde fått ledetråd på kor det var. Han takka for seg og sa at Bob hadde vore til stor hjelp.

 

På heimvegen byrja det å mørkne og Robert sat og tenkte på kva han hadde fore seg. Uff, dette var ei smørje uten like tenkte han. Han reiste opp til Rainwood forrest og begynte å leite etter spor. Etter ein time med søking fant han tre hol i bakken men 50 meters avstand frå kvarandre. 100 meter bortanfor fant an eit flyvrak med piloten i. Han ringde til Kripos og ba dei komme dit han var. Når dei kom sa han at dei måtte finkjemme plassen for spor mens han reiste tilbake til hotellet for å få ei god natts søvn etter heltemodig arbeid. Etterforskarane sa at han hadde gjort ein god jobb, og så reise han heim att. På heimvegen såg han eit lysande blink nedi innsjøen. Han sprang ut av bilen og hoppa i sjøen. Det var kaldt, men han var på eit oppdrag som kunne forandre heile menneskeheitens vitenskap. Han var ute etter å finne ein UFO. Han svømte ned mot djupet og lyset han såg blei sterkare og sterkare. Han nerma seg, og han var sikkert på ein hundre-meters djup så trykket vart sterkare og sterkare. Så kom han ned til det sigarforma objektet og såg in eit av dei tusen vindauga der. Men kva var det han såg? Var det eit romvesen? Ja det var det…. Romvesenet såg på han, og han vart skrømd. Han prøvde å symje opp mot overflata men UFOen åpna ei sluse som sugde han nedover, alt vart kvitt og han mista bevisstheten. Ingen har siden sett han….

 

Robert vaknar. Han kjem etter kvart til seg sjølv. Han merkar at han er bunden fast til ein kvit benk inni romkipet. Han kan ikkje røre seg. Fleire romvesen står i ring og ser på han. Så ser han ein drill kjem borrande ned frå taket mot hovudet hans. Så får han veldig vondt. Han skrik, men det nyttar ikkje, verdensrommet er så stort at ingen kan høyre skriket hans.